Pieśń żałobna ( funeralna); w antyku miała charakter lamentacyjny i elegijny, zazwyczaj opiewała dokonania i zasługi sławnych mężów (Pindar, Owidiusz); utwór pisany był według stałego wzoru kompozycyjnego, w którym kolejne partie to: pochwała cnót zmarłego, wyrażenie wielkości poniesionej straty, demonstracja bólu, poszukiwanie konsolacji oraz napomnienie; w starożytności układ ten dotyczył jednego utworu; Jan Kochanowski, przenosząc ten gatunek na grunt polski, rozpisał ten porządek na cały cykl trenów.
Bibliografia
1.Renesans, Warszawa 1973. 2. P. Buchwald-Pelcowa, Nieznane i zapomniane wiersze Hieronima Morsztyna, [w zbiorze:] Miscellanea staropolskie,4, Wrocław 1972. 3. F. Faleński, "Treny" Jana Kochanowskiego, Warszawa 1867. 4. M. Hartleb, Nagrobek Urszulki. Studium o genezie i budowie "Trenów" Jana Kochanowskiego, Kraków 1927. 5. J. Krzyżanowski, Wstęp do: J. Kochanowski, Treny, Warszawa 1967. 6. S. Łempicki, Rzecz o "Trenach", [w:] Renesans i humanizm w Polsce, Warszawa 1952. 7. T. Michałowska, Staropolska teoria genologiczna, Wrocław 1974. 8. T. Sinko, Wzory "Trenów" Kochanowskiego, Wrocław 1950. 9. S. Zabłocki, Polsko-łacińskie epicedium renesansowe na tle europejskim, Wrocław 1968. 10. J. Ziomek, Autobiografizm jako hipoteza konieczna. ("Treny" Jana Kochanowskiego), [w zbiorze:] Biografia - geografia - kultura literacka, Wrocław 1975.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz